Karanlığın içinde kaybolan insanın hikayesi, aslında toplumun manevi değerlerindeki zayıflamayı da yansıtıyor olabilir mi? 

Toplumsal dokuda meydana gelen tahribatlar, aramızdaki bağları zayıflattı mı? 
Bu soruları düşündükçe, insanın iç dünyasında var olan kopuklukların derinliği daha da belirginleşiyor.

Bu kopukluk, sadece toplumsal huzuru tehdit etmekle kalmıyor, aynı zamanda ruh sağlığımızı da ciddi şekilde etkiliyor. İnsanı insan yapan manevi değerlerin yok olması, depresyon ve anksiyete gibi ruhsal sorunları da beraberinde getiriyor.

Peki, bu durum nasıl oldu da kabullenildi ve normalleştirildi? 
Bireysel manevi yoksunluklarımız, toplumsal bütünlüğü nasıl sarsmıştı?
Belki de teknolojinin hızlı yükselişi karşısında insanlık sınavını kaybettik. 
Aile bağlarımız zayıfladı, yüz yüze iletişim yerini dijital iletişime bıraktı. Salgınlar karşısında, birbirimize dokunmaktan, göz göze bakmaktan uzaklaştık.

Hayatımızın her anında karşılaştığımız yavanlık ve renksizlik, bizi filtrelerle maskelemeye itti belki de. Filtreli gerçekliklerle yaşamak, güven duygumuzu kaybettirdi. Gerçekliğin arkasına saklanarak, birbirimize olan güveni zayıflattık.

Ancak unutmamalıyız ki, insanın en temel ihtiyacı olan insan ilişkileri, teknolojinin sunduğu olanaklarla değil, yüz yüze iletişimle güçlenir. Toplumsal değerlere ve manevi dünyamıza sahip çıkmak, bu kopukluğu gidermenin ve güven duygusunu yeniden inşa etmenin ilk adımı olabilir.

Belki de bu zorluğun üstesinden gelmek için yapmamız gereken, birbirimize daha çok sarılmak ve gerçekliğin bizi özünden uzaklaştıran yönlerine karşı koymak. Bu, toplum olarak daha güçlü ve sağlıklı bir gelecek için atılacak önemli bir adım olabilir.