Ben Emine Bulut

Sizler beni yeni tanıdınız, dün olduğum gibi aslında bugünde vardım ben… Belki alışveriş yaparken yanınızdan geçtim, belki bir bankta gözyaşlarımı kimseye göstermeden akıtırken göz göze geldik… Adımın Emine, Ayşe ya da Hülya olmasının ne önemi var… Atan kalbim, gören gözlerim, duyan kulaklarım vardı benim. Vicdanım ise en çok canımı yakandı… Tek hedefim vardı, KIZIM… Benim gibi, diğer kadınlar gibi olmadan, yaşam hakkını ona sağlamaktı… Neden yaşam hakkı savaşını vermek zorunda olduğumu hiç anlamadım… Vicdanımın acısı dedim ya, gördüğüm şiddete karşı kızım için katlanmak nasıl bir yürek dağlamasıdır bilemezsiniz… Ezilen sınıflar konuşulur, tartışılır. Etnik gruplar üzerinden, inançlar üzerinden ama kimse görmek istemez bizim ülkemizde ezilen sınıf KADINDIR… Dün sofrada öküzden sonra yeri olan biz kadınların bugün ne ailemizin içinde, ne toplumumuzda, ne siyasette, ne de ticarette erkeklere oranla 2 kat, hatta 3 kat daha fazla mücadele etmediğini kim savunabilir ki… Belediye seçimleri sonrasında baktığımda bir elin parmaklarını bile geçmeyen kadın belediye başkanları bile toplumda kadının yerini belirliyor… Özgecanlar ölüyor, Gülfidanlar yaşanmamışlarıyla bir veda bile etmeden gidiyor… Arkasından biz kadınlar dahil hepimiz siyah zeminler üzerinde nefretle tepkilerimizi dile getiriyoruz, 1 gün, 2 gün, 3’üncü gün her şey unutulup gidiyor; taa ki başka bir kadın cinayeti yaşanana kadar… Toplumların hafızası neden bu kadar zayıf? Oysaki yarınlarda yaşayacak kızlarımız için varız biz… Ölmek istemiyordum evet, çünkü yarınlarda kızımın, kızlarımızın aynı hikayelerde sosyal medya üzerinden ‘ahlar, vahlarla’ biten bir hikayesi olmasın istedim… Devletten bekledim olmadı, kimseye güvenmedim kendimden başka… Ne şiddetlerden sonra hissettiğim acı, ne de insanlık suçunaydı kızgınlığım... Bu gidişe dur diyemeyen bana, kızıma, belki de torunuma kıyanlaraydı çaresizliğim! Sizlere veda ettim ‘ÖLMEK İSTEMİYORUM’  diye haykırarak. Ya annesinin son halini hayatı boyunca unutmayacak kızımın, her an şiddet göreceğim diye yaşayacağı hayat? Kanun koyucular, eğitimi satarak kazananlar, anne, babalar ve onların yetiştirdiği erkek, kız çocuklarının sağlıklı olmasını sağlayacak devlet, bizlerin ölüm ilanlarını izlerken vicdanlarını nerede saklıyor? Ben vicdanımı sizlere bırakıyorum… Benim vicdanım, kızım… Kızım, kızlarımız, geleceğimiz, geleceğin toplumunu yetiştirecek çocuklarımız… Tek mirasımdır, onlara bir daha bunları yaşatmayın. Bir olun, birlik olun… Yoksa ne ben ilk olacağım, ne de son… ÖLMEK İSTEMİYORUM!!!