Hasret bitti

Bazı maçlar böyledir. Kazanmak gerekir ve kazanılır. Taşların yerine oturması, sonuca götürecek kimyanın oluşması, tamamlayıcı unsurların devreye girmesi için bunların tam tersi bir sürecin yaşanması gerekiyormuş demek ki. Böyle bir gereklilik uydurmuş zaman Antalyaspor adına. Sabırlar zorlanmalı, yumurta kapıya dayanmalıymış kazanmak gerektiğini anlamak için.   Denizlispor deplasmanında alınan 3 farklı galibiyetin bir bütün olarak kazanıldığını düşünüyorum her şeyden önce. Kadroda olmayanı, sakat oyuncusu, başkanı, yöneticisi hepsi oradaydı ve bu önemliydi. Oyuna gelirsek, kadroyu ilk gördüğümüzde oyun olarak inisiyatifi eline alacak bir Antalyaspor beklemiyordum ben. Topu çok fazla oyalamadan, ihtiyaç kadar hücum ederek sonuca gitme isteği maçın ilk dakikalarında kendisini gösterdi. Devamında da Antalyaspor üçüncü net pozisyonda ilk golü buldu.   Jahovic, Mukairu, Sinan Gümüş gibi 3 koşucu, fizikli ve düzgün ayaklı hücum hattı ilk yarıda her gelişlerinde Denizlispor savunmasına resmen acı çektirdi. Kadronun geri kalanı da etkili forvetlerine duyduğu güvenle oynadılar. Yine bu üçlünün varlığı Fredy’nin daha rahat ve merkez pasör kimliğiyle oynamasına katkı sağladı. Topla daha fazla oynamasına rağmen Denizlispor tehlikeli Antalyaspor forvetlerinden çekindiği için olsa gerek hücumda çoğalamadı. Bu durum ise aradığı golleri bulan Antalyaspor’un işine yaradı.   Futbol kolektif bir oyun ve birey bazında bir oyuncunun değerlendirmesini yaparken dikkatli olmak lazım. Öncelikle bir oyuncunun oynatıldığı mevkinin meziyetlerine uygunluğu çok önemli. Bununla birlikte yakın oynadığı oyuncuların özellikleri de oyuncunun verimini direk etkileyen diğer önemli unsur. Paul Mukairu, Jahoviç ve Sinan’la mı oynadı daha önce de egoist davranıp top kaybı yaptı mesela? Blanco gol atabiliyormuş demek ki Doğukan, Aatıf, Amilton üçlüsüyle oynama ıstırabı ortadan kalkınca. Fredy, sert savunmalar arasında ezilmeden oynayarak asist yapıp oyun kurabiliyormuş fizikli partnerleri iri yarı savunmalara kalkan olunca. Ben yeni transferlere biraz da böyle bakıyorum. Kendi kaliteleri bir yana eldekilere katkıları da değerli. Kolektif yapıya doğru monte edilmeyen bir oyuncuyu harcamak çok kolay çünkü. Olumsuz yorumlarımıza maruz kalan Amilton, Doğukan gibi oyuncular için de geçerli bu, tek sorun kendi formsuzlukları ya da yetersizlikleri olamaz kanımca.   Tamer Tuna’yı yeni transferleri direk sahaya sürmesi ile on birde görmeyi unuttuğumuz Yekta ve Fredy ile başlayarak gösterdiği cesaret de haftanın diğer bir kıymetli detayıydı. Jahovic’in talihsiz sakatlığı hepimizi üzdü, hele de böylesi aktif bir golcüyü özlemişken ama Podolski’nin katılımı ve Blanco’nun kaliteli ayaklarla daha verimli hale gelmesi durumu kurtarıyor. Gerisi de Tamer Tuna’nın kolektif kurgu becerisine kalmış ama kadro kalitesinin ve derinliğinin artmasıyla istese de böyle bir hata yapamaz herhalde.