Asla unutturmayacağım!

Birimizin sevdiğini, birimiz sevmeyebiliriz, her insan bir başkasında bir çiçek açar. Kimine kaktüs, kimine kokusuz, renksiz herhangi bir çiçek. Ali Orhan benim için güldür. Dikenleri ile birlikte sevebildiğim, güzel kokulu bir gül. Antalya’da hakkında her şeyi gülerek yazabildiğim birkaç nadir insandan birisiydi. ‘Ayı’ lakabı takmıştım ona ve bu ona çok yakışmıştı, kabullenmişti. “İnsanları tanıdıkça hayvanları daha çok seviyorum” derdi. Hastane sürecinde “hadi oğlum çık artık rakı içeceğiz, kavga edeceğimiz o kadar çok şey birikti ki” demiştim. Şaka yaptı, gitti. Sabahları televizyonda ne yapar eder ismimi geçirirdi muhakkak. ‘Abi, sen çok şey yaptın bu kent için kıymetini bilmediler, seni asla unutturmam” derdi. Bazen kızardı bana, “gittin Döşemealtı’na yerleştin yalnız bıraktın beni, kent yağmalanıyor, sen otur kıçının üstünde” derdi. Sadece sevilmek ve onurlandırılmak isterdi. Hakkıydı onurlandırılmak ama onun yerine başkaları onurlandırılırdı. BİR BAL ARISI GELDİ. Hikaye yazmayı sever, uydururum birçok zaman. Ama şimdi anlatacağım hikaye değil yaşadığım ve bana gelen bir mesaj diyorum. Pazar günü kahvaltı ettikten sonra balkona çıktım bir sigara yaktım, aklımda hala onun nasıl bu kadar çabuk aramızdan ayrılışı var. Evim Milli Egemenlik Caddesi üzerinde altıncı kat. Balkonun sürgülü cam kapısında bir ses duydum, oraya baktığımda bir tane bal arısı. Sanki ben onu göreyim ister gibi çırpınıp duruyor, ben arıya doğru dönünce durdu. Karşılıklı bakışıyoruz belki bir dakika belki daha fazla. Sonra uçtu gitti. Aralık ayında altıncı kata gelen bir arı, dikkatimi çekmek için çırpınışı, sonra bana bakışı bunu bir mesaj olarak algıladım kendi kendime. Rize’nin Çamlıhemşin’ine, babasının yanına defnedilen Ali, bal kokan dağlardan mesajı ‘Ayı’yla gönderecek değildi herhalde. Bir ‘arı’yla göndermiş beni unutma, unutturma diye. Ali Orhan’ı eski ve yeni hikayeleri ile onu asla unutturmayacağım bu kente sözüm söz olsun.