Herkesin dilinde konuşa konuşa bitiremediği sürekli kusur bulduğu o Z kuşağının bir ferdiyim ben… Hepiniz Z kuşağını dilinize pelesenk ettiniz. Çok fazla siyasete karışıyoruz, çok fazla konuşuyoruz, korkusuzca kurduğumuz cümleler, asi tavırlarımız sorun oluyor! Peki… Hiç düşündünüz mü? Ahh biz bu Z kuşağı neden böyleyiz? Neden bizim içimizde ki o öfke asla bitmiyor? Ben cevap vereyim; çünkü en küçüğümüzden en büyüğümüze kadar hepimizde olan gelecek kaygısı, ekonomik sıkıntı, sonumuz  ne olacak soruları bizi bu hale getiriyor. Akşam hangi kafeye gideceğimizi nerelerde eğleneceğimizi, bilim ve sanatla ilgili kendimizi nasıl geliştiririzi düşünmek yerine en ucuza, ne yersek yarına da paramız kalır diye düşünüyoruz. Okuyoruz. Dershaneye gidiyoruz. Erken yaşta hayata atılıp, iş kurmaya çalışıyoruz. Hepimiz aslında bir şeyler olmak için çabalıyoruz. Geleceğimizi kendi standartlarımıza göre kurmak için hayal kuruyoruz ama. Ama işte! Sürekli ama sürekli kafamızda cevap arayan sorular, sorulara yanıt arıyoruz. Üniversiteyi kazınırsak ne olacak? Kazanamazsak ne olacak? Kazanırsak ailemiz bizim üniversite masraflarımızı karşılaya bilecek mi, hadi karşıladı okul bitince iş bulabilecek miyiz? Okul bitti mühendis, avukat olduk sonumuz garsonluk veya kasiyerlik. Üniversiteyi kazanamadık ya da ailemiz gönderemedi. Sonumuz yine garsonluk veya kasiyerlik. Ölümü gösterip, sıtmaya şükür etmek bizimkisi… Sakın yanlış anlamayın Z kuşağı olarak bizler kasiyerleri, garsonları küçümsemiyoruz. Biz senelerce emek verip üniversite mezunu kasiyer olmak istemiyoruz! Yurtdışında ki çeşitli sosyal medyalarda ki gençlerin hayatlarına iç geçirerek bakmak da istemiyoruz, biz eğitimini aldığımız mesleği yapmak, dünyada gençlerin çabuk kavuştuğu bilime, sanata ulaşıp, dünya insanı hayatı olmak istiyoruz. 13 yaşındaki çocuğun eve ekmek götürmek için bedeninden büyük sorumululukla verdiği mücadele sinirlendiriyor bizi. Bu zamana kadar asla önemsenmeyen kadın, çocuk, hayvan cinayetleri, tecavüzleri korkutuyor bizi, sesimizi ne kadar duyurmaya çalışırsak çalışalım susturulmak kırıyor bizi… Fakat tüm korkularımıza, kaygılarımıza rağmen biz birlik olup, sesimizi duyurma çabamızdan asla vazgeçmeyeceğiz, birimiz susturulduysa öbürümüz onun sesi olup, daha yüksek sesle konuşacağız. Çünkü biz yağ sırası, tüp sırası görmesekte emin olun çok şey gördük. Başarılı olamadığını düşünerek kimseyi memnun edemediğini dile getirerek intihar eden Olcay'ı gördük, gözleri önünde annesi ablası öldürülen yüzlerce çocuğu gördük, sırf kadın diye giydikleri, güldükleri bahane edilerek yüzünde ki gülüşleri sönen, öldürülen, tecavüze uğrayan kadınları gördük, sokak ortasında ne kadar kabul etmeyen insanlar da olsa bizimle aynı yaşam haklarına sahip hayvanlara yapılan işkenceleri gördük, genç yaşta geçim sıkıntısı yüzünden saatlerce çalışmak zorunda olan milyonlarca yaşıtımızı gördük, biz aslında temel ihtiyaçlarımızdan biri olan kitabı bile alamayacak durumda çok insan gördük. Dedim ya, bize bu yaşta çok şey gösterdiniz. Hem de çok…