Affedin bizi çocuklar, demeyi çok isterdim ama affetmeyin bizi çocuklar. Affetmeyin, çünkü ölümlerde koruyamadık, canınıza kastedenlerin, teninize göz koyanların insafına terk ettik sizi. Annenizin dokunmaya kıyamadığı, babanızın bakmaya doyamadığı o küçücük bedenleriniz paramparça edilirken biz, kendi uykularımıza ve rahatımıza kıyamadık. Bize Tanrı’nın bir lütfu ve emanetiydiniz. Emanete ihanet ettik. O yüzden affetmeyin bizi çocuklar. Yasalar yaptık madde madde, kitaplar yazdık cilt cilt ama bu sizi korumaya yetmedi. Yetmedi,  çünkü biz o kitaplar ve yasalar üzerinde kavgaya tutuştuk. Yasaları ve kitapları kendi lehimize yorumlayıp iktidar olabilmek için birbirimizin boğazına çöktük. İktidar olabilme ihtimalinin cazibesi gözlerimizi kör etti. Size sinsice yaklaşan canavarları göremedik. O yüzden affetmeyin biz çocuklar. Parklara, bahçelere çıkmayın diye kocaman taş duvarlar yaptık okulların etrafına. Demir parmaklıklar taktık pencerelerine okulların, uzatıp kafalarını gökyüzüne bakmasın diye çocuklar. Ama duvarlar öremedik canilerin önlerine. Ve demir parmaklıklar ardına atamadık canileri, attıklarımızı da orda tutmayı başaramadık. Affetmeyin bizi çocuklar Gözümüzün nuruydunuz, gözümüzden bile sakınırdık sizleri. Gönül gözümüz körleşince görmez olduk sizi ve tabi etrafınızı çepeçevre sarmış fenalıkları. Gönlümüz karardı, vicdanlarımız pazar metaı oldu affetmeyin bizi çocuklar. “Devlet her türlü şiddete ve istismara karşı çocukları korur ” yazdık Anayasamızın 41. maddesine ama yazdığımızı okuyup gereğini yapamadık, affetmeyin bizi çocuklar.