“Ne kervan kaldı ne at hepsi silinip gitti.         Güzel insanlar güzel atlara binip gitti” diyor NECİP FAZIL. O güzel insanlar, o güzel atlarının terkisine bir büyük medeniyetin bütün değerlerini yükleyerek gittiler. Bize sadece arkalarından ağlayabilelim diye ağıtlar ve o büyük medeniyetin izlerini sürebilelim diye küçük işaretler bıraktılar.     Ve fakat şimdi güzel atları ve güzel insanları yükleriyle birlikte yurtlarına çağırmanın zamanıdır. Bir medeniyet ihya etmenin, bin yıllık bir medeniyetin rehberliğinde yeni bin yılı inşa etmenin dilimizi kirletenlere, gönlümüzü ihmal edenlere inat yeni bir dil kurmanın ve gönüller fethine sefer etmenin zamanıdır.      Gözümüze çekilen perde, medeniyetimizi örten toz toprak, mahkum ve mecbur edildiğimiz yeni dünya düzeni kolay def edilebilecek belalar değil, biliyorum. Ama yine biliyorum ki bin yılları inşa etme iddiasında olanlar bin türlü belaya maruz kalsalar da mazeret üretme hakkına sahip değillerdir.      Belaların def’ine memursak zihnimizi ve gönlümüzü yeniden imar etmeliyiz. Ve bunun için eşyanın hükümranlığına karşı insan merkezli yeni bir ahlak anlayışı tesis etmeliyiz. Bu yeni ahlak anlayışının bütün bileşenleri kültür coğrafyamızda ve zihinsel kodlarımızda var.        Artık medeniyetimizi örten tozu toprağı silkeleyip atma, mecburiyetlerden ve mahkumiyetlerden kurtulma, zamanıdır.     O güzel insanlar, o güzel atların üzerinde boy göstermeye başladığında karanlıkları inşa edenler karanlıklarda kaybolacaklardır. Ve göreceksiniz medeniyetimizi toz toprakla örtenler ortalıktan toz olacaktır.