Gazeteci Yusuf Yavuz’un yazdığına göre Önder Saraç... Bazı insanlar vardır, gürül gürül akan dereler gibidir, yatağına sığmaz; zaman zaman taşar, zaman zaman da içine, yerin altına çekilir... Bir görev verilmesini beklemez, doğası gereği harekete geçer; sorunun değil, çözümün bir parçası olmak için yaşarlar... Önder Saraç öyle biriydi. Öğretmendi, idareciydi, sendikacı, hak savunucusu ve yaşam feylesofu... Dağları da, suları da balıkları da korumak için nerede bir eylem varsa oradaydı. Kadınlara, hayvanlara, çocuklara yönelik nereden bir zulüm varsa ses olma çabasındaydı. "Biz çocuklarımıza özgür bir gelecek bırakmak istiyoruz, ya siz?!" sorusunu her eylemde havada asılı bırakıp çekip gidişin gibi oldu bu ani gidişi... Kaş'ın son 15-20 yılının tanığı olduğu kadar, özellikle 2010'lu yıllarda epeyce yoğun geçen yağmalar, yıkımlar ve yaşamın kısıtlanmasına yönelik her türlü baskılara karşı eylemlerde hep en önlerde yer aldı. O yıllarda 6 bin civarında nüfusa sahip olan küçük bir ilçenin toplumsal eylemlerde meydanları, caddeleri dolduran kalabalıklar toplayabilmesinde Önder Hoca gibi kolonizatörlerin önemli bir yeri vardı... Önder Saraç'ın geçirdiği kalp krizi sonucu yaşamını yitirdiği haberini alınca hem üzüldüm hem de onun karakterinde varlığını bulan, toplumun hemen her kesimiyle ilişkili yürek kıvılcımına sahip insanların birer birer göçüp gitmesine hayıflandım. Kenti de, taşrayı da, günceli de geçmişi de kavrayabilen insanları yitirdikçe daha çok eksiliyoruz. Güle güle Önder Hoca.... Seni hep o insan gülüşünle, en ağır zamanlarda bile neşeli, kahkaha dolu duruşunla hatırlayacağız...